Секоја средба со Христос ги воодушевува луѓето. Ако не сте зачудени, треба да се запрашате дали навистина сте се сретнале со Христос, дали навистина сте го почувствувале Неговото присуство. Ова чудење не е необјасниво, ниту апсурдно, туку е разбирливо и рационално. Тоа е нешто што се случува кога природното го сретнува натприродното, релативното го сретнува апсолутното и минливото го сретнува вечното.

Кога луѓето кои се совладани од стравот од смртта го сретнуваат Господарот на животот, кога созданието ќе погледне кон својот Творец, односот е несразмерен и се случуваат неочекувани изненадувања. И овие изненадувања стануваат сè потрогателни кога Господ се понизува пред Неговото создание за да му служи. Навистина, изненадувањата овде не се ограничени на општата природа на нештата, туку се однесуваат и на нивните посебности.

Во средбата со Самарјанката, првото изненадување е самиот разговор што започнува меѓу нив. Христос ѝ се обраќа на Самарјанката и бара вода за да пие. Таа е изненадена и прашува: ‘Како тоа, ти – Евреин, бараш вода за пиење од мене – Самарјанка. Евреите немаат ништо со Самарјаните.’

Изненадувањето е двојно, поточно повеќекратно. Како треба Евреин, Исус, да се обрати кон личност од Самарија? Уште повеќе, зошто треба да разговара со жена, особено со жена која има сложено минато, како што Тој добро знае. И, конечно, како оваа жена ја открива најдлабоката вистина на месијанската порака?

Секое изненадување што го доживуваме секогаш е заради средба со нешто ново, на објавување на некоја реалност, некоја личност, некоја вистина што дотогаш не сме ја знаеле. Со други зборови, тоа е заради некакво откривање. Ова, исто така, е она што го забележуваме во случајот со средбата што ја образложуваме.

Самарјанката е изненадена од присуството на Евреин кој ги урива бариерите за некомуницирање со нејзиниот народ и започнува разговор со неа. Тој ја замолува да му даде вода. Пред да се соземе од ова изненадување, таа се соочила со друго, уште поголемо. Слуша дека лицето што бара вода може да понуди „жива вода“. Ова изненадување не било предизвикано од никакво ново откритие, туку од фактот дека ја збунило. „Господине“, вели таа, „немаш ни кофа, а бунарот е многу длабок. Од каде ја имаш таа жива вода?’

„Жива вода“ значи протечна вода. Водата во бунар не тече. Затоа, таа не е „жива вода“. Но, Самарјанката не се замислила над тоа; таа сè уште размислува за водата во бунарот. Нејзиниот ум не е насочен кон никаква протечна вода. И да било така, таа сè уште немало да разбере за што зборува Христос. Од друга страна, кога Тој рекол: „жива вода“, Христос не мислел на протечна вода што ја гасне телесната жед за кратко време, туку на вода што во луѓето создава непресушен извор на вечен живот. Вода што ја уништува смртта.

Мислејќи дека ќе ги разбере зборовите на Христос, жената Самарјанка го замолува да ѝ даде од таа магична вода, за да ја ослободи од макотрпната задача да носи вода. ‘Господине’, вели таа, ‘дај ми ја таа вода, за да не бидам жедна и да не морам да доаѓам тука да носам вода’. Жената помислила дека ќе најде лесен одговор на нејзиниот проблем. Христос зборувал за вода што потекува од луѓето и станува извор на вечен живот. Таа помислила на природна вода, дека ќе се напие еднаш и дека никогаш веќе нема да се чувствува жедна, ниту пак ќе треба да оди на бунарот за вода.

Сè додека луѓето се ограничуваат на световните работи, тие не можат да ги разберат вечните, трансцендентни вистини. Тие може да бидат изненадени, збунети или восхитени. Тие дури може да очекуваат и магични решенија. Но, тие остануваат заклучени во сетилниот свет, врзани со непосреден физички контакт. Тие се занимаваат со рутински, секојдневни проблеми. Нивните умови не одат подалеку од тоа. Нивните духовни сетила не функционираат. Дури и ако слушнат за нешто што го надминува непосредното чувствувње, нешто што е над стварите од овој свет, тие го поимаат сетилно и на световен начин. Тие, навистина, имаат прашања, доживуваат изненадувања и добиваат откровенија, но сѐ уште функционираат во рамките на просторот и времето. Тие размислуваат, сфаќаат и живеат – подложни на законот на смртта и пропадливоста.

Пречката што ја попречува и запира секоја мисла и секое дејство на луѓето, секое изненадување што го доживуваат или откровение што ќе им биде дадено, е пречката на смртта. Ниту едно откритие, ниту еден пронајдок, ниту една уметност или филозофија не можат да ја надминат оваа бариера. Сè што ни е познато или достапно лежи „на оваа страна“ од границите на смртта.

Смртта не се надминува со логика или аргумент, со наука или магија. Сите тие служат за световни цели. Смртта е надмината со чудо, со најголемото чудо од сите, со Воскресението. Затоа, Христовото воскресение е најдлабокото откровение или, поточно, единственото вистинско откровение, бидејќи ни отвора една сосема нова реалност. Ова е причината; зошто секое Христово чудо е знак, односно стрела што нè насочува „подалеку“ од околината на смртта и пропадливоста, кон воскресението и вечноста.

Самарјанката, додека разговараше со Христос, во основа не разбираше што зборува Тој. Тој зборуваше на ниво на вечниот живот. Она што го слушна, таа автоматски го пренесе на нивото на овој минлив живот. Немаше допирна точка. Оваа точка беше создадена преку „знак“ – чудо – што Христос ѝ го откри. Тој рече: ‘Оди повикај го сопругот и дојди овде’. Таа одговори дека нема сопруг. Тогаш Исус ѝ рече: ‘Право кажа дека немаш маж; зашто петмина мажи си имала и овој, што го имаш сега, не ти е маж; право рече.’

Зборовите на Господ ја преместија Самарјанката на друго ниво. Тие ѝ претставија нова можност, која што не е определна од рационална нужност. Тие ѝ понудија вертикална перспектива и ориентир. Жената тогаш го остави егзистенцијалниот проблем со водата, или поточно, сосема го заборави, како што се гледа од остатокот на расказот и побара решение на друг проблем, да се згасне една друга жед, нејзината метафизичка жед.

Таа вели: ‘Господи, гледам дека си Ти пророк. Нашите татковци се поклонуваа во оваа планина, а вие [Евреите] велите дека во Ерусалим е местото каде што треба да се поклонуваме.’ Тогаш, таа доби големо откровение: ‘Иде време и дошло веќе, кога вистинските поклоници ќе Му се поклонуваат на Отецот со дух и вистина… Бог е Дух и оние, што Му се поклонуваат, треба да се поклонуваат со дух и со вистина.’ Луѓето стануваат верници и поклоници. Кога тие веруваат во Бога и го обожаваат Бога „во Дух и Вистина“, тие исто така стануваат, до одреден степен, како Него. Стануваат духовни и реални.

Потоа доаѓа до израз религиозното верување на жената и таа вели: „Знам дека Месијата – т.е. Христос – ќе дојде и кога ќе дојде тој ќе ни објасни сè“. И Христос и вели: ‘Јас сум, Тој што зборува со тебе.’

Ова откритие што ѝ било дадено на Самарјанката се совпаднало со изненадувањето што го доживеале Христовите ученици, кои пристигнале таму во тој момент. Тие биле збунети, зашто нивниот Учител зборува со оваа жена. И ова нивно изненадување биле корисен „знак“. Тоа било подготовка што ќе им помогне да разберат дека Евангелието што ќе го проповедаат ги надминува строгите расни, општествени и религиозни граници.

Колку повеќе луѓето се посветуваат на грижите од овој живот, толку повеќе тие се закотвени во стварите од овој свет и ги забораваат своите подлабоки потреби. Но, кога, од некоја причина, ќе се разбуди нивната подлабока духовна тревога, тие препознаат дека има одговор на заборавеното и често отфрлено егзистенцијално прашање во нивните срца, тогаш тие ги забораваат своите секојдневни потреби и ги отфрлаат нивните световни грижи.

‘Жената ја остави својата стомна и отиде в град и им рече на луѓето: Дојдете, видете Го човекот, Кој ми кажа сѐ што сум направила. Да не е Он Христос?’ Очигледно, самата жена беше убедена дека тој е Месијата, затоа што тоа е она што таа ќе отиде да им го каже на луѓето во нејзиниот град. Таа сакала да ја сподели својата голема радост со нив. Но, бидејќи е човечко суштество, таа, веројатно сакала исполнувањето на нивното заедничко чекање да биде потврдено од другите. И нејзината потврда дојде со искуството што ѝ го овозможија нејзините сограѓани од нивната средба со Христос. Споделената радост е поголема радост. Радост што им припаѓа на сите и на секого. „Сега веќе не веруваме од твоето кажување, оти сами чувме и знаеме дека е Он Спасителот на светот, Христос”.

Вистинската вера не зависи од информацијата, туку од личното искуство. ‘Вкусете и видете дека Господ е добар’ вели Псалмистот. ‘Дојди и види’ – му вели Филип на Натаниел. Ако не го видиш Бог за време на вашиот живот, велат отците на Црквата, не очекувај да го видиш ни кога ќе умреш. Нашите духовни приемници се подготвени овде да го примаат Бога и да го согледаат богатството на Неговото царство.

Луѓето, особено денес ги имаат затворено своите духовни приемници (receptors) и немаат ништо заедничко со духовната реалност. Воопшто, во нивниот секојдневен живот веќе ништо не ги изненадува, затоа што ги компјутеризирале своите животи и ги претвориле во рутина што го замајува умот. Исто како што за еден свештеник би било катастрофа, ако Божествената литургија и службите што ги извршува станат формална рутина, така и за секоја личност е катастрофа, ако секојдневниот живот стане само навика, без интерес за можностите и изненадувањата што ќе му се понудат.

Животот на човекот е функција што трае додека сме овде. Тој е полн со мали и големи изненадувања, добри и лоши. Добри – кои честопати ги гледаме негативно, и лоши – кои може да ги гледаме и доживуваме позитивно. Секој што ја чува „живата вода“ што се влеа во него на Светото Крштение, може да го доживее секојдневието творечки, со сите позитивни и негативни изненадувања, гасејќи ја својата жед со „живата вода,“ примајќи ја вистината на вечниот живот и давајќи ѝ смисла и суштина (substance) на ефемерноста.

Ορθόδοξη Μαρτυρίa [Orthodox Witness], no. 98, February 2012, pp. 30-4.

Георгиј Манѕаридис, емеритус професор, Богословски факултет на Универзитетот „Аристотел“ во Солун.

Meeting with the Samaritan Woman (1)

Meeting with the Samaritan Woman (2)

‘А тој им рече: „Не плашете се! Вие Го барате Исус од Назарет, Распнатиот. Тој воскресна, не е овде! Еве го местото каде што беше положен.’ (Мк 16,6).

Кога се роди Христос, први што слушнаа за тоа не беа големите, моќните и богатите, туку скромните и сиромашни пастири кои престојуваа на поле со своите стада во Витлеем. Слично на тоа, кога Христос воскресна, откако ги уништи портите на Адот, први што слушнаа за тоа не беа истакнатите, службените и моќните, па дури ни самите ученици на Господ. Веста за Господовото воскресение најпрво ја слушнаа жените, оние кои однесоа миро на Неговиот гроб.

А, зошто така се случи? Зошто првото појавување на Господ требаше да биде кај нив, а не кај мажите, кај апостолите, кај Петар и Јован. Жените први ја слушнаа радосната вест, затоа што го заслужија тоа. Тие покажаа доблести што ги немаа ниту мажите, учениците на Господ. Зошто тие жени беа наречени мироносици?

Од првиот ден кога го сретнаа Господ во Галилеја, тие станаа Негови верни ученички. Го следеа и на свој трошок го поддржуваа Него и неговата група следбеници. Св. апостол Марко (15, 41) ни кажува дека во Галилеја почнале да го следат Него, а исто така, и св. апостол Лука (8, 3) нè известува дека од својот трошеле за Негова поддршка.

Освен тогаш, во времето на Господовата жртва, кога сите го напуштија; кога Јуда го предаде за триесет сребреници; кога сите други ученици, освен Јован, го напуштија (Мт 26, 56); кога сите кои имаа некаква добивка во текот на неговото јавно служење, отидоа и им се придружија на неговите непријатели, извикувајќи: ‘Распни го!’ кога беше напуштен од сите, мироносиците останаа Негови верни и посветени ученички. Останаа покрај Учителот, доживувајќи ја драмата од далечина, колку што дозволуваа условите, но никогаш не беа одвоени од Него ни за момент. „Таму беа и гледаа оддалеку, исто така, многу жени, што Го следеа Исус од Галилеја и Му служеа. Меѓу нив беа Марија Магдалена и Марија, мајка им на Јаков и Јосиф, и мајката на Заведеевите синови“ (Мт. 27, 55-56)’… и Саломија …Врвеа по Него и Му служеа, и многу други (жени) што беа дошле со Него во Ерусалим’ (Мк 15, 40-41). Тие имаа душевна цврстина да останат таму, кај Голгота. Тие беа сведоци на ужасната глетка. Тие ги слушнаа сите зборови што ги изговори Исус, сè до: „Се сврши.“

Но, дури и по Неговата смрт, тие не заминаа. Останаа блиску крај Крстот во жалост. И откако Јосиф од Ариматеја и Никодим пристигнаа со дозвола (од Пилат) да продолжат со погребот, тие побрзаа и им помагаа, ги придружуваа кон гробот и не си отидоа од таму, сè додека сонцето со последните зраци ја осветлуваше земјата тој најдраматичен ден.

Својата храброст, својата великодушност и својата љубов тие најмногу ја покажаа во ноќта на Воскресението, „првиот ден по саботата.“ И покрај тоа што знаеја дека гробницата е запечатена, дека голем, тежок камен е поставен на влезот, дека вооружени римски војници го чуваат гробот и имаат наредба да го спречат секој што се осмелува да му пријде, жените мироносици, сепак, тргнуваат „многу рано,“ додека сè уште беше темно, пред да изгрее сонцето, одат кон гробот, земајќи го со себе мирото што ги подготвија за да го помазат Христовото тело. Никаков страв и никакви тешкотии не ги одвратија на патот. Единствено што ги загрижуваше беше; како ќе го поместат тој огромен и неподвижен камен од отворот на гробот.

Невозможно беше Христос да превиди таква љубов, таква посветеност, таква храброст и да не ги награди. Како награда за нивната љубов, тие први ја слушнаа големата вест, објавата на Воскресението: „Христос воскресна“ – од ангелот Господов. Потоа, тие први го видоа Воскреснатиот Господ и им беше заповедано да им ја пренесат веста на Неговите ученици и на другите жени.

Митрополит Авгуситн (Кантиотис) Флорински

Why were the Myrrh-Bearers the first to hear that Christ had risen?

Георгиј Манѕаридис, професор емеритус на Теолошкиот факултет при Аристотеловиот Универзитет во Солун

Превод од: Sunday of the Myrrh-Bearing Women. The Second Annunciation

Во неделата на жените мироносици е притаен уште еден, поголем празник: оној на второто Благовештение на Богородица. Празникот на нејзиното Благовештение како Мајка на новото создание, како Мајка на децата на Воскресението.

Свети Григориј Палама забележува дека Христовото Воскресение е воскресение на човечката природа и повторен повик на стариот Адам во непропадливиот и бесмртен живот. И, како што првата личност што го виде стариот Адам беше жена – Ева, така и првата личност што го виде новиот Адам, Христос, по неговото Воскресение коешто ја обнови човечката природа, исто така, беше жена. Сепак, оваа жена не беше Марија Магдалена, туку Богородица, како што може да се види од деталната споредба на составот на наративите за Воскресението во четирите Евангелија, анализа што, всушност, ја направи свети Григориј Палама.

На крајот од Евангелието по Марко читаме: ‘А Исус, кога воскресна [наутро] (– во повеќето македонски изданија овој збoр е испуштен) во првиот ден од седмицата, ѝ се јави најнапред на Марија Магдалина, од која беше истерал седум демони (Воскре́съ же [Иису́съ] зау́тра въ пе́рвую суббо́ту, яви́ся пре́жде Марі́и Магдали́ни, изъ нея́же изгна́ се́дмь бѣсо́въ.)’  (16, 9). Но, истиот евангелист кој го споменува ова како прво појавување на Христос, малку порано во својот наратив пишува, во извадокот што се чита во Велигденската ноќ, дека Марија Магдалина, Марија [мајката] на Јаков (т.е. Богородица) и Саломија купиле мириси и дошле на гробот „многу рано, кога изгреваше сонцето“ (16, 1).

Значи, Христовото појавување на Марија Магдалина не се случило „многу рано, кога изгреваше сонцето,“ туку едноставно „наутро“. Се чини дека ова е втора, па дури и трета посета на Христовиот гроб. На нејзината прва посета, што се случила „многу рано, кога изгреваше сонцето“, кога, како што забележува свети Јован Богослов, сè уште беше темно, таа открила дека „каменот бил отстранет од гробот“. Таа „отрча и дојде кај Симон Петар и кај другиот ученик, кого Исус го љубеше, и им рече: Го зеле Господ од гробот и не знам каде го положиле.“ (Јн. 20, 1).

Како што повторно забележал свети Јован, гробницата била „близу“ (19, 42). Освен тоа, имало неколку мироносици жени. Тие не отишле на гробот само еднаш, туку двапати или трипати, како што јасно е објавено во евангелските текстови, придружувајќи се една со други во групи кои не биле секогаш исти. Магдалина отишла и сама.

Целта на евангелските писатели не беше детално да го опишат Христовото воскресение, туку да го објават овој настан од (Божјата) промисла. Евангелијата не се систематски наративи, но, како што забележува св. Јустин Маченик, тие се „спомени (memoirs)“ на апостолот, тоа се белешки за животот и учењето на Христос (Апологија I, 66, 3). Како заклучок на своето Евангелие, свети Јован пишува дека има многу други работи што ги направил Христос и ако треба да бидат запишани сите, „не би можеле да се сместат во целиот свет напишаните книги.“ Така, секој од четворицата евангелисти пишува за една или две посети на гробот на Христос од страна на мироносица, а другите ги изостава.

Следува, значи, дека првата посета на гробот на Христос беше онаа од Пресвета Богородица и Магдалина, како што е опишано од свети Матеј: ‘Кога измина саботата, на осамнување во првиот ден на седмицата, дојдоа Марија Магдалена и другата Марија да го видат гробот. И ете, стана голем потрес; ангел Господов слезе од небото, пристапи, го отстрани каменот од гробната врата и седна на него’ (28, 1-2). Сите други мироносици отишле по земјотресот и го нашле каменот отстранет.

Богородица (која е ‘другата Марија’) била присутна за време на земјотресот и отстранувањето на каменот од гробот. Ангелот ѝ се појавил пред сите други, го отворил Христовиот гроб и ѝ се обратил со пораката за Воскресението на нејзиниот Син. Тоа било вторпат ангел да ѝ се обрати на таков начин и свети Григориј го поистоветува со Архангелот Гаврил, кој ѝ се појавил при нејзиното прво Благовештение.

Бидејќи беше „сосема очистена “ и „божествено исполнета со благодат“, Богородица чувствувала голема радост за тоа што се случило, додека Магдалина се плашела, како да не разбрала ништо од настаните. Сè што можела да види таа, било празнината на гробот, за којашто отрчала да им соопшти на Петар и на другиот ученик [1].

Значи, Богородица прва го видела Христос и зборувала со него. Сите нешта на небото и на земјата беа отворени, прво за неа, и преку неа, за нас [2]. Таа самата ги прегрна неговите свети стопала – иако евангелистите не го споменуваат ова конкретно, затоа што не сакаа да ја претстават како сведок на Воскресението на нејзиниот Син [3]. Од друга страна, на Марија Магдалена, која го сретна Господ при нејзината следна посета на гробот и помисли дека е градинарот, кога разбра кој е и отиде да му се поклони, ѝ беше речено да не го допира. Наместо тоа, таа беше испратена да им ја соопшти добрата вест на учениците [4].

Интересно е и да се забележат различните поздрави упатени од Христос кон мироносиците и неговите ученици. На жените им рече: ‘Радувајте се’, додека на учениците им рече ‘Мир вам’ [5]. Првото нешто што на жените им беше потребно, откако ја претрпеа болката на Распетието, беше радост. И првото нешто што на учениците им требаше, со оглед на тоа што трепереа заради стравот од Евреите, беше мирот.

Мирот е директно поврзан со радоста. И радоста е предуслов за мирот. Освен тоа, радоста и мирот, заедно со сите други христијански доблести, сочинуваат единствен и неразделен плод на Светиот Дух (види Гал 5, 22). Она што ги мачи луѓето и им причинува вознемиреност и страв е смртта. Ова е причината, зошто оние кои не го надминале стравот од смртта не можат да имаат мир. Вистински мир е возможен само преку ослободувањето од стравот од смртта. Вистинската радост, исто така, претпоставува дека ќе бидеме ослободени од тој страв.

Христос потврдува дека мирот што ни го нуди е различен од световниот мир. Мирот на светот е условен (conventional) и кревок. Тоа е мир кој работи „во условите“ на пропадливоста (corruption) и смртта. Заради тоа Христос го разликува својот мир од мирот на светот: ‘Мир ви оставам; мирот Свој ви го давам; Јас ви го давам, но не како што го дава светот.’ (Јн 14, 27). Но, ни Христовата радост не е како радоста на светот. Не е ниту условна, ниту минлива, туку цврста и неприкосновена. Таа е ‘исполнета’ радост што никој не може да ни ја одземе.

Неговото доаѓање во светот е објавување радост и мир. Вистинскиот мир и вистинската радост, конечно, се придобивките на новото создание. Затоа Богородица, која е мајка на новото создание, е именувана како „повод за радоста“. Но, вистинскиот извор на оваа радост е самиот Христос (Ефес 2, 14). И неговото Воскресение од мртвите е потврда за нашата неотуѓива радост и за непропадливиот мир што Тој ни го дава. Секое барање на радост и мир без Христос и Богородица е сосема бесмислено.

Белешки

1] Види Јн. 20, 2; Григориј Палама, Омилија 18, 10.

[2] Ibid. 18, 8

[3] Ibid. 18, 13

[4] Јн 20, 17

[5] ‘жена́м мироно́сицам веща́вый: Ра́дуйтеся! и Твои́м апо́столом мир да́руяй’. Кондак на Пасха.

* * *

Дали Богородица прва го видела воскреснатиот Господ Исус Христос? Текстот што го преведов одговара потврдно на ова прашање. Сепак, постојат сериозни библиски анализи кои не го поддржуваат овој одговор.

Џон Фотопулос. Да ли је Марија, Мајка Христова, прва особа која је угледала васкрслог Господа ван празног гроба?  (https://dveri.bg/69h9h – превод на бугарски)

Архимандрит Киприан (Керн). Явление воскресшего Господа Богоматери

За оние што не се сомневаат, можеби звучи грубо тврдењето дека, сите христијани не го сакаат Воскресението. Навистина, кои слепи не би сакале да им се врати видот; кој болен не би сакал да се излекува? И Христовото Воскресение е токму очи во темнината на нашето злобно слепило, здравје во грозоморната болест на нашата смртност, спасоносно бегство од ќор-сокакот на овој свет во светата вечност, наш премин од распаѓање кон трајност.

Воскресението е непобитен факт; не зависи од нашата вера. Тоа е основа и поддршка на нашата вера. Пред две илјади години, нашиот Господ Исус Христос, кој во восвојата личност ги соедини Бог и човекот, Божјата и човековата природа, се бореше со смртта и изгледаше дека го снајде судбината на смртниот Адам. Умре и беше погребан. Но, бидејќи Исус Христос не беше обична личност, тој не остана во гробот, туку воскресна и беше виден – многу луѓе го видоа и го препознаа. Ја победи смртта и воскресна. Излезе од гробот жив, откупувајќи го човечкиот род од власта на смртта и од смртниот страв.

Сепак, луѓето не го сакаат Воскресението. Не мора да бараме далеку или да правиме посебна студија за да разбереме дека денешното општество, дури и номинално „христијанското“ општество, воопшто не е приемчиво за Воскресението на Исус Христос. Само еден поглед околу нас е доволен да согледаме дека многу луѓе се приврзаници на епикурејскиот материјализам, на догмата: „Јадете, пијте и веселете се, зашто утре ќе умреме“. Тие не можат да видат ништо зад надгробниот споменик, затоа што се заробиле во нештата на овој свет. Ова е причината зошто младите и старите паничат од помислата на каква било општествена криза. Загубата, или само ограничувањето на удобноста и условите што ги уживаат, им изгледаат неподносливи. За нив е неподносливо да останат незадоволени нивните чувства и желби, несфатливо им е да бидат лишени од своите задоволства.

Во секој случај, како настан надвор од областа на човековиот разум, Воскресението беше напаѓано уште од самиот почеток. И навистина е тешко да се разбере и претставува предизвик за нашето размислување тоам дека првите и најупорните сомневачи во Воскресението се токму оние од кои би се очекувало да го прифатат без резерва, односно – самите ученици на Исус Христос. Она што го виделе и доживеале додека биле со Исус, ги убедило дека тој е Месијата, кого тие го ограничија на земно разбирање. Тие не го сакаа Месијата за кој зборувале пророците. Тие не можеа да го замислат таков, каков што тој всушност се појави – скромен и кроток. Според нивниот начин на размислување, Месијата требало да биде незапирлив освојувач, семоќен цар, непобедлив светски владетел. Тие беа горди на него и го фалеа кога ги нахрани мноштвата и го воскресна мртвиот Лазар. Како би можеле да прифатат дека Месијата ќе умре и биде погребан? Затоа, кога го видоа прикован на Крстот, а потоа мртов во гробот, се збунија и се обесхрабрија. Само непријателите на Христос беа загрижени во случај да воскресне, како што беше рекол тој. Тие брзо го обезбедиле гробот и поставиле стража да го чување. Против кого ги презеле тие мерки? Против преплашените и очајни ученици кои јасно признаа: „Се надевавме дека тој ќе го откупи Израел“ (Лк 24, 21)? „Се надевавме“ – означува минато свршено време. Нивните надежи биле изгубени, уништени.

А сепак Исус ги скрши ‘резињата на Адот’ и воскресна. Оној што поучуваше за вистината што осветува и ослободува, кој ја покажа својата божествена власт со знаци, исцеленија и воскреснвање на мртви, сега ја потврди таа вистина со знакот над знаците, со своето Воскресение. Уверени од неговите појавувања по воскреснувањето, неговите дотогаш исплашени ученици станале апостоли и го изложиле пред светот своето сигурно сведоштво дека „Христос воскресна“. Значи, од празниот гроб на воскреснатиот Исус, засветли светлината на надежта. Отворено е нашето вечно блаженство, се отвори нов пат во нашиот живот, по кој чекориме со покајание и вера.

Овде е проблемот за денешните луѓе. Тие не го отфрлаат Исус. Тие се восхитуваат на неговата добрина и ги сакаат сите придобивки што ги дарувал додека бил на земјата. Воскресението е тоа што им пречи. Ако Исус останеше мртов во гробот, многу луѓе повеќе ќе го сакаа. Тој не е добродојден и е мета на напади денес, токму затоа што воскреснал и објавувањето на Неговото Воскресение како свој директен придружен пропис ја има заповедта да се покаеме и да се бориме со своите страсти.

Христос кој не воскресна, лесно може да биде асимилиран од безбројните богови и божици на паганизмот, кои не само што не ги забрануваат, туку и активно ги поттикнуваат страстите. А, што со Воскреснатиот Христос, кој вели: „Бев мртов, и ете, жив сум за сите векови“ (Откр 1, 18)? Ќе му дозволите ли да ги казнува вашите престапи, да ја ограничува вашата злоба и да го уредува вашиот животот? Ова е причината, зошто многумина не го сакаат Воскресението.

Стергиј Сакос

We don’t want the Resurrection

Христос воскресна! – Која порака може да биде посилна или поречита од оваа?

Што е полошо за човечкото постоење од смртта?

Ако „Исус Назареецот“ не нè искупи од смртта, зошто ни е потребно неговото учење, колку тоа и да е добро?

Пред две илјади години, во Ерусалим, Воскресението на Исус Христос ја преврте човечката историја, ги измени животите на милиони луѓе и ни даде надеж за живот, и овде и во иднина.

Сепак, тоа не може да се докаже. Го надминува разумот, ги обезсмислува пресметките, ги збунува чувствата. Тоа е настан во кој се верува, не може да се докаже. Се разбира, не велиме дека оние што веруваат во Воскресението, веруваат  бидејќи се лековерни или само затоа што други така им кажале, иако може да биде така на почетокот.

Верувањето дека „Христос воскресна“ произлегува од искуството на односот / врската со жива личност:

Се молиш, бидејќи ти Му зборуваш и Тој тебе ти говори.

Се причестуваш, затоа што сакаш да се соединиш со Него и Тој да биде соединет со тебе.

Се трудиш да ги запазуваш неговите заповеди, бидејќи Него го сакаш.

Кога Тој молчи, знаеш дека те слуша и ќе говори кога ќе дојде време.

Секогаш кога не го исполнува она што го сакаш, подоцна дознаваш дека знае што е најдобро за тебе.

Ако смртта не е крај на нас како личности, тоа е затоа што Христос воскресна!

Ако смееме да очекуваме дека болката и искушенијата може да се преобразат во состојба на благодат, тоа е затоа што Христос воскресна!

Ако може да се надеваме на промена во нашето тромаво и нарушено јас, со различните наследени и стекнати страсти што ги имаме, тоа е затоа што Христос воскресна!

Ако веруваме дека неправдата, угнетувањето, искористувањето и паролата „каде има сила – нема правда,“ го немаат последниот збор, тоа е затоа што Христос воскресна!

Воскресението Христово не е едно од неговите многубројни чуда, не се случи за докажување на неговата моќ, ниту за да ги демантира оние што го распнаа на крстот.

Тоа е совршен израз на Неговата љубов кон целиот човечкиот род, насекаде на земјата. Неговото Воскресение ги засега и влијае на сите: верници и неверници, христијани и нехристијани. Тој е Спасителот на светот, кого што го спасува од неговиот најголем непријател, смртта. Но, прифаќањето на Исус Христос како единствениот Бог / Човек, кој умира и воскреснува „за животот и спасението на светот“, е потребно, за неговото Воскресение да започне да станува наше воскреснување.

На празникот на празниците, Господовото Воскресение, да ги одложиме проблемите со пандемијата, рестрикциите и сите лични проблеми, што можеби ги имаме, и да дозволиме нашето срце да ги прегрне непријателите и пријателите, надминувајќи ја смртта која што е себичност, и да ја фатиме (испружената) рака на Воскреснатиот Господ, воскликнувајќи:

Христос воскресна! Навистина воскресна!

Отец Андреас Агатоклиус

Resurrection: the power of his love