Бактеријалниот flagellum (опашка) како дел од моторниот механизам на E. Coli bacteria е пример за она што Мајкл Бихи го нарекува неразложливо сложен систем (irreducibly complex system).

Дарвинизмот, т.е. теоријата за еволуцијата или натурализам, се потпира на постепениот развој на сложените органи или екстремитетите, до евентуално настанување посебни видови.

Бихи ја обопштува структурата на бактеријалниот flagellum во следниве зборови:

Некои бактерии имаат чуден апарат за пливање; flagellum, кој нема паралела во посложени клетки. Во 1973 г. било откриено дека некои бактерии пливаат со ротирачки flagellum. Така, бактеријалниот flagellum дејствува како пропелер.

Структурата на flagellum-от наликува на долга нитка вградена во мембраната на клетката. Flagellum-от е елисата која е во допир со течноста за време на пливањето. При влезот на flagellum-от во клетката има испапченост на клетката, со која нитката се прицврстува за роторот. Експериментите покажуваат дека движечкиот погон//моторот се наоѓа во основата на flagellum-от, каде електронските микроскопи покажуваат неколку збиени прстенести структури. Ротирачката природа на flagellum-от е јасна, неизбежни се заклучоците…

Во својата книга Darwin’s Black Box, Бихи објаснува, дека такви неразложливо сложени системи, не може да настанале постепено, степен по степен како во дарвиновиот процес, зашто бактеријалниот flagellum задолжително е составен од најмалку три делови: статор, ротор и мотор – тој е неразложлив комплекс. Постепениот развој на flagellum-от, според тоа, има непремостливи пречки.

Кога биохемичарите почнале да разгледуваат привидно прости структури како flagellum-от, тие откриле запрепастувачка сложеност, со десетици и дури стотици прецизно сообразени делови. Многу веројатно е дека многу од деловите, кои не сме ги разгледале, се задолжителни за секој  flagellum да функционира во клетката. Како што бројот на неопходните делови се зголемува, постепеното склопување на системот станува сосема неможно, како и веројатноста од индиректни сценарија. Дарвин изгледа сѐ помалку доверлив. Дарвинистичката теорија не дава објаснување за flagellum-от. Поразителната сложеност на такви пливачки системи нѐ наведува да мислиме, дека никогаш и не може да се даде објаснување.

Бихи стигнуваа до заклучок дека такви неразложливо сложени системи, во крајна сметка, се резултат на интелигентен дизајн.

Во видеото Ви предлагам избор и адаптација од книгата „Православна духовност“ на протојереј Михаил Кардамакис: Дали нашата вера во Бог Света Троица e само некаква догма, едно од црковните учења во Православието или тоа, всушност е основната егзистенцијална тема?

Ние луѓето го гледаме она што е на површината, она што е ви­дливо за сетилата, но не можеме да проникнемe во длабочините на душата на другиот, не можеме да ги разбереме неговите падови и станувања, порази и успеси, сомневања, страдања и напори да се надмине себе си, не знеаме што тој пре­живува и чувствува. Она што човек го знае е само мал дел од целата реалност. А, Бог го знае она што ние не го знаеме, ги знае и светлите и темните тајни на нашето срце. Во некои Господ ја гледа фалшливата слика / имиџ на праведност, што тие си го создале за себе, а во други го гледа доброто што светот не може да го види. Затоа, Исус Христос вели дека, многумина први ќе бидат последни, а некои што во светот се последни, на крај ќе се покажат како први. Исто така, и во денешното Евангелие: „Ви велам дека мнозина ќе дојдат од Исток и од Запад и ќе седнат на трпеза со Авраама, Исака и Јакова во царството небесно, а синовите на царството ќе бидат фрлени во крајната темнина… “

Денес слушавме дека Христос не нашол вера во оние во кои очекувал дека ќе ја најде, а ја пофалил верата на еден човек кој не припаѓал на богоизбраниот еврејски народ, туку бил римски офицер, стотник.

Стотникот одговорил и рекол: „Господи, не сум достоен да влезеш под мојот покрив; но кажи само збор и слугата мој ќе оздрави; зашто и јас сум човек подвластен, а имам и потчинети војници; па кога ќе му речам на еден од нив: »Оди!« и тој оди; на другиот: »Дојди!« и тој доаѓа; и на слугата: »Направи тоа!« и тој прави.” Кога го чу тоа, Исус се зачуди и им рече на оние што врвеа по Него: „Вистина ви велам: ни во Израилот не најдов толку голема вера.

Зошто Христос се зачудил, ако веќе, како Оној што ги знае срцата на луѓето, и претходно знаел што ќе му одговори стотникот? Навистина, ништо во овој свет не вреди за восхитување, освен нечија голема вера. Христос не се восхитувал од убавината на Галилејското Езеро, никогаш не се восхитувал ниту на човечката мудрост, ниту на богатството или на моќта…

Господ не го гледа човекот онака како што го гледаме ние, и затоа може да види во него нешта кои ние ниту ги насетуваме. Господ не сака да го понижи човекот, туку да го подигне, не да му се одмаздува заради гревовите, туку да го излекува. Неговата крајна цел за нас е да бидеме спасени  и да бидеме вечно радосни во Бога.

А каква верата на стотникот, од која што и самиот Господ се восхитил? Верата на стотникот е вера што во средбата со Светиот произвела смирение. Првиот резултат од вистинска средба со Божјата светост е чувствувањето на разликата, чувствувањето на нашата несветост и недостоинство. Суштина на верата на стотникот е во исповедањето на Господа како Бог на сѐ, како семоќен Владетел и Наредбодавач на сѐ што постои.

Воопшто, во што е суштината на христијанската вера? Continue reading →