Според мнозинското мислење во светот за Црквата, таа е организирана религија со посебен кодекс на правила, збир на закони и сложени структури. За Црквата, едноставно, се смета дека таа во општеството е (само) една институција меѓу многуте други институции кои ги задоволуваат потребите на луѓето, во соработка со другите општествени чинители, како: бизнисите, фабриките, забавата… Тие луѓе се согласни на Црквата да ѝ се дава некаква улога, сè додека таа не се меша во функциите на другите објекти. Црквата, очигледно, има своја државно-правна страна, но ако остане само институција заедно со другите, целосно интегрирана во светот, Црквата ја губи својата моќ за преобразувањер на светот. Од друга страна, други луѓе веруваат дека Исус ѝ ги предал на Црквата клучевите од Неговото царство, како што читаме во евангелието според Свети Матеј (Пс. 16.9), но им се чини денес, дека Црквата ги изгубила тие клучеви. И од оваа причина, од многу луѓе може да се слушне: „Исус Христос – да, црква – не!“
Но, Црквата не е обична човечка заедница, таа има и човечки и божествен карактер. Црквата е Христос (кој опстојува) низ вековите; таа е телото на Христос присутно во светот денес. Поради оваа причина, иако е вистина дека Црквата е во светот, таа е нешто повеќе – таа е телото на Христос – таа е, Бог воплотен (incarnate) „продолжен низ вековите.“ И ако некој сака да биде член на Црквата, тој треба да биде во заедница и да учествува во животот на тоа тело. Христијанството не е само знаење на некои факти за Исус Христос, туку доживување, искуство од Него преку животот во Црквата; буквално од „јадење и пиење“ на Самиот Христос во дарот на Светата Причест.
Очигледно е дека е важно да се учествува во самиот живот на Црквата, да се биде накалемен на црквата, а не оддалеку да се проучуваат некакви факти за неа. Исто како што и секој орган или дел од нашето тело, не може да биде здрав, ниту да постои изолиран од другите делови на телото, така и човечките личности се потребни еден на друг, ако сакаат да го живеат животот во полнота, а не само да преживеат. Да се биде дел од тоа тело, од Црквата, означува различен начин на постоење и живеење, така што постоиме само затоа што учествуваме во животворното единство на телото (т.е. на Црквата).
Нашите индивидуални доблести или својства не нѐ спасуваат (иако се неопходни – забел. на прев.), туку нашето учествување во телото на Христос, коешто е Црквата. И центарот на оваа заедница е Евхаристијата / Литургијата, каде што ја споделуваме заедничката храна за животот; тоа се телото и крвта на Христос, кои отците на Црквата го нарекоа леб на бесмртност. На овој начин, освен што можеме да станеме едно со Христос, може да станеме и едно со сите присутни во овој заеднички / литургиски настан. Човекот мора да го надмине тоа погрешно чувство на сигурност мислејќи дека е подобро да остане сам, затоа што така, живеејќи целосно изолиран од другите, нема да биде повреден. Тој начин на живеење го води човекот во смрт и тоа, додека сè уште е жив. Наместо тоа, вистинската судбина на човекот е да постои на начинот како што постои Бог, односно да е слободен – слободен од границите на смртта; да живее со љубов кон другите – тоа значи да престане да го црпи своето постоење од својата индивидуалност која е пропадлива (corrupt) и смртна и наместо тоа, да ја бара слободата на личните односи – што е животот како заедница на љубовта.
Какво, вистинско чувство на ободреност и мир на умот се наоѓа во сплотеноста (solidarity) со другите околу нас! Најголемиот подарок што Црквата ни го дава не е само учењето за Христос и за спасението, туку таа ни го дава Самиот Христос и самото спасение, бидејќи Бог ветува дека е присутен во Неговата Црква. Во книгата Битие има прекрасен цитат за Црквата: „Колку е прекрасно ова место! Ова не е нешто друго, туку Божји дом, тоа е врата на небото!“ (Битие 28:17)
А кога влезе Исус во Капернаум, се приближи до Него еден стотник и Го молеше говорејќи: Господи, слугата мој лежи дома фатен и многу страда. Исус му рече: „Ќе дојдам и ќе го излекувам.” А стотникот одговори и рече: „Господи, не сум достоен да влезеш под мојот покрив; но кажи само збор и слугата мој ќе оздрави; зашто и јас сум човек подвластен, а имам и потчинети војници; па кога ќе му речам на еден од нив: »Оди!« и тој оди; на другиот: »Дојди!« и тој доаѓа; и на слугата: »Направи тоа!« и тој прави.” Кога го чу тоа, Исус се зачуди и им рече на оние што врвеа по Него: „Вистина ви велам: ни во Израилот не најдов толку голема вера. И ви велам дека мнозина ќе дојдат од Исток и од Запад и ќе седнат на трпеза со Авраама, Исака и Јакова во царството небесно, а синовите на царството ќе бидат фрлени во крајната темнина; таму ќе биде плач и крцкање со заби.” И му рече Исус на стотникот: „Оди си и, како што си поверувал, нека ти биде!” И слугата негов во истиот час оздраве. (Матеј 8:5-13)
Денешното литургиско евангелие опишува настан што го открил здравјето на болните, на оние што не го познавале вистинскиот Бог и болеста на здравите – т.е болеста на оние кои кои се фалеа за себеси како избрани и правоверни, а отстапиле од правата вера во Бог. И ова евангелие е напишано како поука за сите возрасти и за сите генерации, па и за нашиот век и за нас. Како меч херувимски е остра оваа поука, како сонцето јасна. Со нејзината острина придонесува да се загрижиме, и со јаснотијата нè просветлува во сегашната духовна негрижа и небрежност.
Посебно нè предупредува нас православните да не бидеме само по име и по обичаи православни, нè повикува да се преиспитаме: колку сме успеале да го оствариме духовниот потенцијал што во нас е вложен со крштението? Како што во гените е запишана програмата за развојот на едно живо битие, така во крштението и миропомазанието ни е дадена во залог благодатта која треба да ја спреведеме со вера во дела во текот на животот и да станеме богоподобни / богообразни и и богослични луѓе, какви што Бог нè предвидел.
За жал, многумина православни сметаат дека е доволно тоа што во Бога веруваат, а Црквата е за да се запали свеќа на минување и за оние што си имаат некаква мака. Не, Црквата не е само институција регулирана со правни акти во државата. Таа пред сè, е сочинета од сите кои се сите крстени во Православието, сите кои во Христа се крстени стануваат членови на светотаинствено Тело Христово чија глава е Господ Исус Христос. Црква како заедница на верата е соборот од верните со клирот, собор кој на Бога му принесува благодарствена литургиска жртва и од Бога ги прима светите Дарови, за причестување и соединување со Бога, за примање на живот од Вечноживиот, живот кој ја надминува смртта.
Кога Бог прави дело, тој го извршува на таков начин, што нема да има само една корист од тоа дејство, туку многу. Христос сакал да го искористи настанот за кој слушавме, на повеќе начини: да ги излекува болните и да ја открие големата вера на капетанот и да ги укори Евреите заради неверувањето и да изговори едно големо пророштво за царството: односно, за оние кои се убедени дека ќе влезат во тоа царство, а нема да влезат, и за оние кои не мислат дека ќе влезат, а ќе станат жители на неговото Царство.
„А кога влезе Исус во Капернаум, се приближи до Него еден стотник и Го молеше говорејќи: Господи, слугата мој лежи дома фатен и многу страда.“ Капетан, или центурион т.е. стотник, бил старешина на војската во Капернаум, град на брегот на Галилејското езеро. Тоа, дали тој бил непосредно под римска власт или под власт на Ирод Антипа е споредно; иако е поверојатно дека тој бил римски офицер; главно е дека тој бил незнабожец, а не Евреин.
Мојот слуга лежи дома парализиран и страшно измачен. Всушност, тој не бил обичен слуга, туку (според грчкиот збор во Евангелието: ὁ παῖς) момче или послушник, а веројатно момчето било војник. Болеста била страшна: парализа од која момчето веќе било на умирање, како што вели евангелистот Лука за овој настан.
Исус му одговорил на стотникот: „Ќе дојдам и ќе го излекувам“.
А стотникот рекол: „Господи, не сум достоен да влезеш под мојот покрив; но кажи само збор и слугата мој ќе оздрави.“ Колку голема разлика помеѓу оваа огнена вера на срцето и студените обредни верувања на фарисеите! Разликата не е помала од разликата помеѓу огнот што гори и оган насликан на хартија. Кога фарисејот го поканил Христа во својот дом на вечера, тој во својата законска горделивост, помислил дека му прави чест на Господа со тоа што го поканил во својот дом, а не Исус Христос нему и на неговиот дом, со тоа што влегува под неговиот покрив.
А ете, колку е скрушен и смирен пред Господа овој „незнабожец “, кому не му било дадено да ги познава книгите на Мојсеј и пророците, а кој го имал својот природен ум како единствена светлина во познавањето на вистината и лагата, доброто и злото!
Тој знае дека како римски офицер, неговата посета е чест за секој друг во Капернаум, но во Исус тој не гледа обичен човек, туку самиот Бог. Затоа вели: „Не сум достоен да влезеш под мојот покрив.“ Колку силна вера во Христос и во Неговата моќ! Само кажи збор, и болеста ќе помине, а мојот слуга ќе стане од постелата!
Ако капетанот го познавал Светото Писмо, како што тоа за нас е достапно да го познаваме (а колку го познаваме секој на себе нека си одговори), тој ќе му речеше на Христос: Ти кој со збор си го создал светот и човекот, ти исто така можеш со збор и болниот да го исцелиш! Доволен е само еден твој збор; зашто твојот збор е посилен од оган и посветол од зраците на сонцето.
Но, стотникот продолжува да објаснува како верува во моќта на Христос: „Зашто и јас сум човек подвластен, а имам и потчинети војници; па кога ќе му речам на еден од нив: »Оди!« и тој оди; на другиот: »Дојди!« и тој доаѓа; и на слугата: »Направи тоа!« и тој прави.”
Што е стотникот? Тој командува на стотина подвластени луѓе, но многу други пак имаат власт над него. Значи, кога тој, како човек кој е под повисока власт, а кој со власта што му е дадена може да им заповеда на своите војници и слуги, уште повеќе, така може и Христос, над кого нема власт, кој врвната власт над природата и луѓето . И кога толку многу луѓе го почитуваат слабиот збор на капетанот, зарем созданијата нема да го почитуваат Божјото слово, кое е силно како животот, остро како меч (5 Мој. 32, 47; Јн 12:50; Еф. 6,17; Изр 2, 5; Јн 5, 21)? Зарем животот во сите суштества не е војската Христова? Зар ангелите и светителите и сите богобојазливи луѓе не се Христови војници? А, сите сили во природата и смртта и болеста – зарем не се Негови слуги? Господ му заповеда на животот: влези во тоа и тоа битие, а животот оди; врати се, и животот се враќа. Тој испраќа живот; Тој дозволил да постојат смртта и болестите; Тој Воскреснува и Тој лекува. Тој рече и настана; Тој заповеда и се појавија (Пс. 33: 9). Никој не може да се спротивстави на Неговата моќ, ниту на Неговиот збор. Човек никогаш не зборувал како тој човек, Исус (Јн. 7:46). Зашто Тој не зборуваше како подреден, подвластен, туку како господар, како оној што има власт (Мат. 7:29). Како таков, капетанот го замолил: Само кажи збор и мојот слуга ќе се оздрави!
И кога Исус го слушнал тоа, се зачудил и им рекол на учениците: „Вистина ви велам: ни во Израилот не најдов толку голема вера.“
Зошто Христос се зачудил, се восхитил, кога можел однапред да знае што ќе му одговори стотникот? Се зачудил за поука на оние што Го следеле. Се зачудил за да покаже што е достојно за восхит во овој свет. Навистина, ништо на овој свет не заслужува толку восхит, колку големата вера на некој човек.
И му рече Исус на стотникот: „Оди си и, како што си поверувал, нека ти биде!” И неговиот слуга бил исцелен во тој час, кога Господ ги изрекол тие зборови.
Исто како и во првото создавање, кога: Бог рече и настана, така и сега, во Новото создавање, Господ само изрекува збор – и зборот се остварува. Парализиран човек, кого што целото римско царство не можело да го спаси, се исправа на еден божествен збор од Спасителот и станува здрав.
И болеста е слуга на Бог и кога Господ ќе ѝ рече: заиминувај, таа си оди; и кога ѝ рече: дојди, таа доаѓа меѓу луѓето. Но, затоа пак, во Светото Писмо на повеќе од 100 места може да прочитаме: „Не плаши се!“ Бог лекува или директно со Неговиот збор, или индиректно преку медицината – според поголема или помала вера на болните. Не постои лек што лекува без Божјата сила, зашто без Бог нема ништо, нема природа без Бог, ниту природно лековито дејство што Бог не го дал. И затоа не ја презираме медицината, ниту лекарствата, затоа надменото непочитување на добрите лекарски совети и отфрлањето на правилните терапии – означува безбожна гордост.
Од друга страна, не постои ни светост, ни светиња без Бога. Светите предмети во храмот, светите икони се свети, но не се изземени од природниот ред и од природните закони. Наше е со смирение да се однесуваме во храмот пред Бога и да го почитуваме пропишаниот ред од свештеното началство, да се угледаме на стотникот кој беше свесен дека има власт над него. Овој период имавме можност да слушнеме специфични сфаќања за светото и природното, со кои небаре Бог го задолжуваме, што смее, а што не смее да ми се случи во храмот.
Св. Игнатиј Антиохиски, Богоносец, ја нарече светата Причест „лек за бесмртност.“ Навистина, светата Причест е најприсно соединување за човекот со Бога, преку светата Причест остануваме во Христос како лозите на гроздовото стебло и уште овде го добиваме вечниот живот. И сепак, Светата Причест не е панацеја (лекарство против сите болести) и не делува механички. Верата е нашиот однос со кој ние му пристапуваме на Бога и со кој овозможуваме и Бог да дејствува во нашиот живот, како одговор на нашите молитви.
И му рече Исус на стотникот, а тоа ни го вели и на сите нас: „Оди си и, како што си поверувал, (така) нека ти биде!”
Слава му на живиот Бог за Неговите безбројни лекувања на верните со Неговиот моќен збор, како во минатото, така и во сегашноста. Амин
Човекот е очигледно паднато суштество на навика и желба. Претскажливо, тој порано или подоцна заборава на лекциите што ги научил од тешкотиите, особено ако нивната примена бара мерка на будност, трезвеност и дисциплина. Современиот човек претпоставува дека животот мора постепено да станува поудобен, лесен и забавен. Тој, исто така, го мери здравјето на општеството според нивото на трошење и конзумирање – колку повеќе, толку подобро. Отец Патрик Хенри Риардон честопати забележуваше дека целта на неограничениот раст / напредок е „филозофијата на клетката на канцерот,“ чие растење / умножување ја прави смртоносна за нејзиниот сопственик.
Мора да постојат граници. Децата на луѓето не се производи на слепи можности и случајности. Ние сме формирани во утробите на нашите мајки, а нашиот облик е според шема, од која не може да се отстапува без последици. Некои од последиците, како што е болеста, може да се преживеат, или да се излечат. Но, ако вирусот го надмине производството на антитела во нашето тело, тој ќе нè убие.
Во основата на вирусните епидемии кои долго време го мачат човештвото е она што современиот човек го нарекува дезинформација (misinformation), лоши инструкции. Вирусот е „субмикроскопски дел од ДНК или РНК, парче генетски материјал,“ објаснува биохемичарот Мајкл Бихи, со обвивка направена од протеини. Генетскиот материјал е информација, кодирање. Вирусот е од еден десетилјадити дел (1/10.000) до еден милионити дел (1/1.000.000) од големината на човечкиот геном. Самиот по себе, тој не е жив. Бихи вели:
[Вирусот] „треба да навлезе во клетка за да се репродуцира. Информацијата што тој ја носи во својата ДНК или РНК го киднапира (highjacks) устројството на клетката, и затоа клетката го умножува вирусот и испраќа копии од вирусот за да зарази други клетки. Тој процес честопати ја уништува клетката на сопственикот и тоа е она што предизвикува штета.“(1)
Бихи забележува дека не знаеме како настанале вирусите. Проблемите се јавуваат посебно кога некој вирус што е вообичаен за еден вид се пренесува (понекогаш потпомогнат од мутација) на друг вид. Бидејќи новиот сопственик не го познава туѓиот вирус, му недостасува ефективен имунитет и антитела. Многу експерти веруваат дека (трагата на) новиот корона-вирус може да се проследи до лилјаците што се продаваат на пазар во Кина.
Зачудувачки, нашите тела работат на генетско ниво за да развијат имунитет колку што е можно побрзо, речиси како да им е инсталирана безбедносна програма токму за таа цел.
Научниците долго време теоретизираат дека генетските секвенци во нашите тела кои изгледаат како вируси се отфрлени ДНК сегменти („junk DNA, некодирачка ДНК“) од нашето древно минато. Но, сега откриваат дека „отпадот (junk)“ има позитивни улоги во човечкото тело. Затоа, Бихи вели, „не можеме да кажеме дека вирусите дефинитивно се лоши.“
За вирусите може да мислиме како за помали единици на информација или кодирање кои, ако се се лошо поставени (misplaced) или мутирани, ја попречуваат работата на организмот, речиси на ист начин како што компјутерското кодирање што е неправилно поставено или е надвор од низа, ја нарушува работата на програмата. Сите такви битови (bit) информации можат; или да помогнат за правилно функционирање или да пронајдат пат до места каде што не припаѓаат и така да предизвикаат катастрофа. Сите сме слушнале за malware – злонамерен, штетен софтвер.
Првиот malware насочен кон луѓето беше: „Тогаш змијата ѝ рече на жената: „Не, нема да умрете! Но, Бог знае дека оној ден кога ќе вкусите од него, ќе ви се отворат очите, па ќе станете како богови и ќе знаете што е добро, а што зло“ (Бит. 3: 4–5). Тоа беше лажна информација (false information). Тоа исто така беше мртво (dead), зашто немаше подлога во реалноста – сè додека не најде сопственик, кој го прифати и постапи според него. Потоа, стана „вирозно (viral)“. Така, се умножи и мутираше, ширејќи една лага по друга.
Тукушто го добив твоето писмо и го прочитав; се радувам за твоето здравје, но тагувам за твоите неволји.
Тоа што го пишуваш, дете мое, се случува со тебе бидејќи немаш трпение. Ти, дете мое, го бараш Христа, сакаш да влезез во Небесниот Град. Се моли за тоа твојот старец, се молат отците, се молам и јас бедниот, овде во карпите. И сите нас нѐ слуша Господ и заради скрушеност на твојата горда душа, за ти да го смириш гневот, раздразливоста, гордоста, Тој ти испраќа една болва – тоа мало искушение за да те каса, а ти да трпиш, за да ти досадува, а ти да не обраќаш внимание. И малку по малку да го скротуваш гневот и возбудата, загушувајќи го во себе и не дозволувајќи да излезе груб збор од твојата уста. И тогаш, таа сатанска сила која човек во себе ја загушува еднаш и двапати и повеќепати, заминува и го остава кроток и спокоен, како јагне.
Слушни за еден настан што ми се случи. Кога бев во светот се расправав со сите. Имав лавовско срце. И ете, Христовата љубов ми даде скрушеност. Ако би раскажувал што трпев секој ден од таа страст, би требало да напишам книга. Зашто Бог, сакајќи да ме ослободи, ми испраќаше остри напади; неправедно ме напаѓаа, ме навредуваа, ми се потсмеваа. Не прости подбивања, туку способни да убијат. И трпејќи, и загушувајќи ја во себе силата на сатаната со крајно трпение, добив избавување од злото.
И така, една тешка зима искушувачот подготви и ги насочи кон мене сите стапици со кои научил да нѐ напаѓа и со кои Бог му дозволува да нѐ испитува. И ете, кога тој произведе три-четири искушенија и ја виде бесцелноста на своите напади, одеднаш низ вратата продре ветер, толку силен што го крена покривот со многу камења врз него, го подигна во воздухот како хеликоптер и го фрли спроти карпата, во снегот. Останавме во тишина под снегот.
Ова го кажа Исус, па ги подигна очите Свои кон небото и рече: „Оче, дојде часот; прослави Го Својот Син, за да Те прослави и Синот Твој, како што си Му дал власт над секое тело, та на сѐ што си му дал, да му даде вечен живот. А животот вечен е тоа, да Те познаат Тебе Единиот вистински Бог, и испратениот од Тебе Исус Христос. Јас Те прославив на Земјата; го извршив делото, што си ми го дал да го извршам. И сега, прослави Ме Ти, Оче, во Тебе Самиот, со славата што ја имав во Тебе уште светот пред да настане. Го објавив името Твое на луѓето, што си Ми ги дал од светот; тие беа Твои, и Ти Ми ги даде, и го запазија Твоето слово. Сега разбраа дека сѐ што си Ми дал, е од Тебе; зашто зборовите што си Ми ги дал им ги предадов и тие ги примија и разбраа навистина дека од Тебе сум излегол, и поверуваа дека Ти си Ме пратил. Јас за нив се молам; не се молам за сиот свет, туку за оние што си Ми ги дал, зашто се Твои. И сѐ Мое е Твое, и Твоето – Мое, и се прославив во нив. Веќе не сум во светот, но тие се во светот, а Јас идам кај Тебе. Оче Свети, запази ги во Твоето име оние што си Ми ги дал, за да бидат едно, како што сме и Ние. Додека бев со нив во светот, Јас ги пазев во Твоето име; оние, што си Ми ги дал, ги зачував, и никој од нив не погина, освен погибелниот син, за да се исполни Писмото. А сега се враќам кај Тебе, и ова му го кажувам на светот за да ја имаат во себе Мојата полна радост. (Јован, 17, 1-13. Зач. 56.)
Денешното евангелие зборува за последната молитва на нашиот Господ Исус Христос, упатена до небесниот Отец. Зошто оваа молитва се чита во Евангелието на овој ден? Затоа што го покажала своето дејство и преку отците на Првиот Вселенски Собор, чиј спомен денес го славиме. Со моќта на таа молитва, Бог ги просвети светите отци во тој Собор и ги направи бестрашни поборници за вистината и победници над заблудата и злото на човекот и демонот. Оваа моќна молитва гласи вака:
Во тоа време Исус ги крена очите кон небото и рече: Оче! дојде часот, прослави го твојот син, за да те прослави и тој тебе. За сè што Господ Исус ги учеше луѓето да прават, тој самиот така правеше, така постапувше. Тој ги научи луѓето да му се молат на Бог вака: Оче наш, кој си на небото! И затоа ги крева очите кон небото, каде што живее Отецот, и вели: Оче… Тој не зборува, како што велиме: Оче наш, туку вели само: Отец! Само Тој само можеше да рече: Оче Мој, и никој друг на небото или на земјата. Зашто Тој е Единородниот син на небесниот Отец, единствениот рамен на Отецот по природа и суштина по милоста и благодатта Божја. Ги крева очите – не само телесните, туку и умствените, и на прво место умствените. Митарот дури ни погледот не го крена кон небото, затоа што ја чувствуваше својата грешност. Безгрешниот Господ слободно ги крева очите кон небото, затоа што е безгрешен. Неговиот час се наѕираше, часот на најголемо страдање. Тој најстрашен час за сето време од почетокот до крајот, само Тој јасно го виде, го виде од самиот почеток и уште од самиот почеток го пророкуваше и за него им зборуваше на Своите ученици. Но, учениците не го сфатија тоа, ниту го усвоија со своето срце, сè додека растојанието од тој час не се мереше веќе со денови, туку со минути.
Прослави го твојот Син! Односно: прослави го во овој ужасен час како што досега го прославуваше. Прослави го во смртта, како што Го прославуваше во животот: Прослави го во понижувањето и маките, како што Го прославуваше во моќните дела и зборови: Прослави го меѓу луѓето, како што е прославен меѓу ангелите уште од почетокот. Прослави го својот син, за и твојот син да те прослави. Ако од првата реченица се чинеше дека Синот е помал од Отецот, од оваа втора реченица може да се види дека се рамни меѓу себе и дека имаат рамносилно взаемно дејство. Отецот го слави Синот, а Синот го слави Отецот со неподелена моќ и неподелена љубов. Како што го видел тајновидецот и рекол: Секој што ќе се одрече од Синот, го нема ни Отецот; а оној што го признава Синот, го има и Отецот (I Јован 2:23). Отецот го испрати Синот во светот, Синот го откри Отецот на светот. Ниту некој би знаел за Синот без Отецот, ниту за Отецот без Синот. Како што никој не ќе знаеше за светлината, ако таа не даоѓаше од сонцето, ниту пак за сонцето, ако светлината не го објави. И апостолот ја зема оваа споредба со тоа што го нарекува Христос „сјаење на Неговата слава“ (Евр. 1: 3), т.е. на славата на Отецот. Но, Господ Исус не го бара ова славење на самиот себе за Отецот заради своја корист, туку за доброто на луѓето, како што може да се види од следните зборови – како што му даде власт над секое тело, за да му дава вечен живот на сè што си му дал. Ете во што човекољубивиот Господ ја гледа во својата слава! Имено, во тоа, дека тој може да им даде на луѓето вечен живот. Тоа е она што Он го моли од својот Отец. Тој прославување Тој го бара од Отецот. Додека луѓето подготвуваат горчлив час на маки, пот и крв за Него, Тој се моли за да може да им го даде на луѓето вечниот живот. На најтешкиот камен Тој одговара со најслаткиот леб. Дека Отецот му дал власт над секое тело, тоа Господ изразил во неколку наврати. Мојот Отец ми предаде сè – рече тој (Мт. 11:27); и повторно: сè што има Отецот е мое (Јн. 16:15). И по Неговото воскресение, на Своите ученици им откри: Сета власт на небото и на земјата ми е дадена (Мт. 28:18). Значи, исто како што Тој имал власт над секое живо суштество, така и Господ бара од Отецот да може да располага со вечниот живот во однос на оние души кои му биле дадени, односно да може на нив да им го даде вечниот живот. Зашто, едно е да се има моќ над смртниот свет, а друго е – да се располага со вечниот живот. Кога Бог во почетокот сакаше да создаде жив и бесмртен човек, тогаш Света Троица учествуваше во тоа создавање, затоа што се вели: Да создадеме човек според нашиот образ (Битие 1:26). И сега, кога Обновителот и Спасител на светот сака да им даде вечен живот на смртните луѓе, Тој молитвено се советува со својот Отец, при што се подразбира и присуство на Светиот Дух. И во овој и во другиот случај, Света Троица се истакнува како единствен сопственик на вечниот живот. Во овој случај, како и во другиот случај, вечниот живот се истакнува како најголемото добро што Бог го има на располагање. Овој момент на враќање на човекот во вечниот живот е исто толку величествен и единствен како и моментот на создавање на човекот од земјена прашина. Бидејќи, да се направи бесмртен смртниот човек, е исто толку возвишено и божествено дело како и да се створи од прашина.
А ова е вечниот живот, да те познаат Тебе единствениот вистински Бог и Исус Христос – кого што го испрати. Познавањето на Бог во овој живот на земјата е почеток и претвкусување на вечниот живот. Познавањето на Бога е вечниот живот за нас додека сме на Земјата. А, каков е вечниот живот во оној свет, тоа око не го видело, а увото не го слушнало, и не дошло во срцето на човек (I Кор. 2: 9). Бог го открил тоа со својот Дух, дури и во овој свет, само на Неговите најголеми угодници. Но, најголемата наслада во вечниот живот, во небесното царство, се чини дека се состои во највисокото познавање на Бога, односно во гледањето на лицето на Бога, затоа што самиот Господ, зборувајќи за децата, вели: Нивните ангели на небото го гледаат лицето на мојот небесен Отец (Мат. 18, 10). Ненаситното гледање на Бога и постојаното живеење во Божјата присутност, во неискажан восхит и радост, во непрекинати пофалби и умиление – зарем не е во тоа животот на ангелите и праведните во другиот свет? Зарем тоа не е животот во познавање на Бога? Но, додека сме тука на земјата, како што вели апостолот, сега гледаме како преку стакло во загатка, а тогаш – лице в лице (I Кор. 13:12). Нашето познавање на Бога сега е делумно, а тогаш ќе биде целосно. Сепак, не треба да се смета дека го познава Бога, некој што само со своето размислување дошол до заклучок дека Бог некако и некаде постои. Го познава Бог оној што во себе и насекаде околу него го чувствува животниот здив на Бога; оној што со својот ум, срце и душа, го чувствува славното и величествено и страшно присуство на единствениот вистински Бог, како во природата, така и во човечкиот живот, и во сопствениот живот.
Зошто Господ истакнува: едниот вистински Бог? – За да го отфрли од Неговите верни секое многубоштво и секое идолопоклонство и за да ги потврди уште еднаш зборовите што ги кажал преку Мојсеј: Јас сум Господ, твојот Бог, немој да имаш други богови освен мене. А, зошто истакнува дека вечниот живот е и во познавањето на Него, на Исус Христос? Затоа што преку Него Бог се откри во најголема мерка, колку што можело да им се открие на смртните луѓе и затоа што само преку Него луѓето стигнуваат до највисокото богопознание, до кое што воопшто може да се дојде во овој живот. Како што самиот Господ им рекол на Евреите: Ако ме познававте, ќе го познававте и мојот Отец (Јн 8:19), од каде што е јасно дека Отецот може да се познава само преку Синот – Господ Исус Христос.
