Ние луѓето го гледаме она што е на површината, она што е ви­дливо за сетилата, но не можеме да проникнемe во длабочините на душата на другиот, не можеме да ги разбереме неговите падови и станувања, порази и успеси, сомневања, страдања и напори да се надмине себе си, не знеаме што тој пре­живува и чувствува. Она што човек го знае е само мал дел од целата реалност. А, Бог го знае она што ние не го знаеме, ги знае и светлите и темните тајни на нашето срце. Во некои Господ ја гледа фалшливата слика / имиџ на праведност, што тие си го создале за себе, а во други го гледа доброто што светот не може да го види. Затоа, Исус Христос вели дека, многумина први ќе бидат последни, а некои што во светот се последни, на крај ќе се покажат како први. Исто така, и во денешното Евангелие: „Ви велам дека мнозина ќе дојдат од Исток и од Запад и ќе седнат на трпеза со Авраама, Исака и Јакова во царството небесно, а синовите на царството ќе бидат фрлени во крајната темнина… “

Денес слушавме дека Христос не нашол вера во оние во кои очекувал дека ќе ја најде, а ја пофалил верата на еден човек кој не припаѓал на богоизбраниот еврејски народ, туку бил римски офицер, стотник.

Стотникот одговорил и рекол: „Господи, не сум достоен да влезеш под мојот покрив; но кажи само збор и слугата мој ќе оздрави; зашто и јас сум човек подвластен, а имам и потчинети војници; па кога ќе му речам на еден од нив: »Оди!« и тој оди; на другиот: »Дојди!« и тој доаѓа; и на слугата: »Направи тоа!« и тој прави.” Кога го чу тоа, Исус се зачуди и им рече на оние што врвеа по Него: „Вистина ви велам: ни во Израилот не најдов толку голема вера.

Зошто Христос се зачудил, ако веќе, како Оној што ги знае срцата на луѓето, и претходно знаел што ќе му одговори стотникот? Навистина, ништо во овој свет не вреди за восхитување, освен нечија голема вера. Христос не се восхитувал од убавината на Галилејското Езеро, никогаш не се восхитувал ниту на човечката мудрост, ниту на богатството или на моќта…

Господ не го гледа човекот онака како што го гледаме ние, и затоа може да види во него нешта кои ние ниту ги насетуваме. Господ не сака да го понижи човекот, туку да го подигне, не да му се одмаздува заради гревовите, туку да го излекува. Неговата крајна цел за нас е да бидеме спасени  и да бидеме вечно радосни во Бога.

А каква верата на стотникот, од која што и самиот Господ се восхитил? Верата на стотникот е вера што во средбата со Светиот произвела смирение. Првиот резултат од вистинска средба со Божјата светост е чувствувањето на разликата, чувствувањето на нашата несветост и недостоинство. Суштина на верата на стотникот е во исповедањето на Господа како Бог на сѐ, како семоќен Владетел и Наредбодавач на сѐ што постои.

Воопшто, во што е суштината на христијанската вера? Continue reading →

Светото Евангелие според Лука започнува со раскажување, во кои историски околности се случило раѓањето на св. Јован Крстител: „Во деновите на Ирод, царот на Јудеја, имаше свештеник од редот на Авија, ​​по име Захарија и неговата сопруга од редот на Арон, и нејзиното име беше Елисавета. И обајцата беа праведни пред Бога, постапувајќи според сите заповеди и повелби Господови без погрешка. Тие немаа деца, оти Елисавета беше неплодна; а обајцата беа веќе стари“ (Лк 1, 5-7).

По многу години праведен живот пред Бога, истовремено,  по многу години мачна бездетност и по многугодишно трпеливо поднесување на осуда од луѓето, архангелот Гавриил се појавил пред Захарија и му рекол: „Не бој се, Захарија, зашто се услиша твојата молба и жена ти Елисавета ќе роди син, и ќе му ставиш име Јован“ (Лк 1, 13).

„Се услиша твојата молба…“ Зарем Бог не го слушал гласот на светите родители на Пророкот и пред тоа, во текот на целиот нивни брачен живот? Зошто молитвата на еден праведен човек е услишана дури кога тој стигнал до крајот на својот живот на земјата? Веројатно не постои христијанин кој не размислувал за ова прашање. Дали Бог нѐ слуша? Зошто Тој често молчи како одговор на нашите барања? Ако пак, одговора, зошто не го слушаме тој одговор? Едни сомневања неизбежно раѓаат други, а животот се исполнува со неодлучност, двоумење и бесплодни пребарувања. Continue reading →

Transgender Disorder & Really Bad Psychiatry
Автор: Борис Вател, M.D., психијатар од Евансвил, Индијана.

Медицината, воглавно, може да се определи како вештина на лекување, која има за цел да ги олесни страдањата предизвикани од болест. Бидејќи не се сите страдања предизвикани од болест и некои болести можат да предизвикаат малку забележливо страдање, важно е лекарите, како практикувачи на медицината, да можат да разликуваат медицинска патологија од нормални состојби.

Традиционално, признаците и симптомите на болестите можат да бидат установени преку физички преглед или, просто, преку она што лекарот може да го набљудува, слушне или почувствува кај пациентот. Иако техничкиот напредок во медицината довел до практиката на користење различни софистицирани дијагностички испитувања, лекарите продолжуваат да поставуваат дијагнози, кои се основаат пред сѐ, на минатото (history) и на директното набљудување на пациентот.

Во ниедна друга област на медицината овој принцип не е повистинит, отколку во психијатријата – гранка на медицината, која се занимава со лечење на болести кои се пројавуваат во пореметувања од емоционален, когнитивен (спознавачки) тип или пореметувања во однесувањето. Тоа е така, зашто за разлика од другите медицински специјалности, чии фокус на ипитување може да биде орган што е податлив за непосредно набљудување или испитување, објектот на психијатриското испитување е внатрешното искуство на пациентот, нешто што не подлежи на непосредно набљудување. Психијатрите не можат да читаат мисли, но тие слушаат што кажуваат пациентите за своите мисли и чувства и го набљудуваат однесувањето и емоциите на пациентите. Continue reading →

ПРВ ДЕЛ
Општи поглавја
ОД БЛАГОДАТТА ДО СЛОБОДАТА
ПРВО ПОГЛАВЈЕ
ТАЈНАТА НА ЛИЧНИОТ БОГ

ТРОИЧНАТА ОСНОВА НА БИТИЕТО
a.Меѓу Света Троица и пеколот

Учењето за Света Троица во Православието не е само догматски канон или една област од схоластичка теологија, туку прашање на животот и смртта, со оглед на тоа дека тајната на Света Троица е објава на длабочината на личната вистина која се познава како неизмерна љубов. Таа (тајната на Света Троица) не е свет на идеи од човечка философија, туку е троична тајна на Божјата Икономија која го втемелува битието и го (п)одржува неговиот онтолошки карактер.

Она што го „држи светот однатре” не е стабилност (на некој) закон, туку љубовта на Трите Личности: Отецот, Синот и Светиот Дух, неискажливата и несфатива тајна на едниот и Троичен Бог, благословената и царствена Троица, која е лична причина и извор, темел и средиште на севкупното постоење и на целиот свет. Од оваа личностна тајна, која со бескрајната и неопишлива Божја Икономија го прави чудото на создавањето и спасението, доаѓа целата вистина и се одвива целиот живот на Христовата Црква. Тоа е почетокот и крајот на христијанската вера и етос, коренот и богатството на христијанската побожност и духовност. Ипостаста на битието, создавањето, промислата и судот се дело на Света Троица. Света Троица е почетокот на Откровението и извор на секое откривение, Откровение на смислата и на перспективата на секоја стварност и на севкупната стварност – самооткровение на нестворениот Бог и Откровение на створениот свет.

Continue reading →

в. Православието и историјата

Православието му дава посебно значење на историското траење на светот. Тоа добро знае дека неговата мисија не е надвор од светот или над светот, дека не се врзува за вонвременски идеологии, нити за апстрактниот свет на идеи. Присуството на Православието е пророчко и есхатолошко, динамично и историско. Тоа сигурно знае дека историското движење, спасението и животот на светот зависат од умешноста на Црквата, од нејзиното умеење да го оспособи светот за да го прими силното присуство на љубовта.

Кога Црквата ја ограничуваме со границите на движењето на светот, кога ја сведуваме на еден од неговите настани, тогаш всушност, се одрекуваме од нејзината мисија, нејзината божествена и вечна природа со која го исполнува своето дело во светот. Директната и остра критика на историјата од страна на Црквата и творечката врска со неа, ја просудува и испитува полнотата и силата на нејзината духовност, која се одликува со теоцентрична и есхатолошка вдахновеност, но секогаш во однос на човечкот и на историската реалност. Во Црквата не сме просто набљудувачи, туку сме одговорни за историјата на човекот, со сета длабочина на благодатното постоење кое ја открива смислата и трагичната тежина на животот, ја оправдува човечката несреќа и му дава цел на човечкото творештво. Црквата има мисија да ги открије и осмисли историските факти и настани, да ги просуди и потврди според мерката на својата вистина, зашто „не е Бог заради настаните, туку настаните му се потчинети на Бога, и сѐ ѝ служи Неговата волја.“

Самата Црква е должна дејствено да се спознае себеси, преку оправдувањето на историјата и животот на светот, така што ќе ја задржи самосвеста дека Христијанството е животот на светот, дека е превосходна историска и историско-динамична пројава, и дека ништо од човечките созданија – ни делото, ни напредокот, ни уметноста, ни науката, ни љубовта, ни радоста, ни животот во светот, ни општествените проблеми – не се непознати за „силното дување на ветрот и огнените јазици на Педесетница. Христијаните не ги отфрлаат стварите, туку „поинаку ги согледуваат. Црквата е продолжена троична благодат во историјата, „Утешител” му е на светот во неговата несреденост и експлозивност, во барањата и несреќите, во очајот и надежта. Основното прашање што се поставува при делувањето и мисијата на Црквата во светот не е во тоа; што претставува светот за Црквата, туку што е Црквата за светот, бидејќи Црквата е најскриената сила на неговото преобразување и усовршување. Што значи Црквата за смислата и иднината на светот, бидејќи „Христијанството не е само правило на секојдневниот живот, туку движечка сила на севкупната негова иднина. Continue reading →