Не e доволно  да се рече дека Адам е само створен со потенцијал за бесмртност, (зашто, Бог не е неутрален), туку дека творечки бил ориентиран и со љубов поставен лице в Лице. Од тој однос/созерцание неговиот живот го добивал својот континуитет. А, ако Адам немал никаков поим за смртта, Бог не би му рекол: „…со смрт ќе умрете”. Тоа, дека Адам добро ги разбрал овие зборови, значи дека навистина, како створен, знаел што значи „смртност.”

Друго прашање е дали, кога „преку гревот влезе смртта”, значи дека смртта во светот влегла како апсолутна, лоша новост, или гревот само ги актуелизирал и насекаде ги расеал „траговите” од небитието што на себе ги носела човековата природа као створена, а кои преку гревот станале жигови на смртта и пропадливоста? Според зборовите на бл. Августин; битието и животот не се едно-исто. Но, ова не значи дека Адам бил створен, а дури отппосле му била дадена благодатта.

Не постои „природа по себе.” Не постои ништо „по природа.” И човекот и созданието постојат само „по Бога/природно” или „против Бога/противприродно”.

Човековата слобода се изразува на два начина: одејќи по патот кон Бога (во живот) или криејќи се од Бога (во смрт). Ни животот, ни смртта не се статични квалитети. Тие се пат по кој се оди со слободен избор. „Постојат два пата: еден – на животот, а другиот – на смртта, и голема е разликата меѓу овие два пата” (Дидахи).

Согласно православното предание, природата на Адам во Рајот била различна во споредба со сегашната, современата/послепадна човекова природ. Адам со гревот не само што ја изгубил благодатта, туку го повредил и својот психофизички интегритет. Тоа што не умре во истиот миг, кога ја прекршил Божјата заповед, значи дека го променил својот начин на постоење; преминал од животот во смртта. И затоа е можно постоење во смртта. Господ Исус Христос ја обнови Адамовата/нашата природа и „од смртта во животот нè преведе.”