Doubt на Џон Патрик Шенли е снимен според неговиот роман, што во 2005 г. ја добил Пулицеровата награда. Екранизацијата исто така е забележителна со 5 номинации за Оскар, 5 номинации за „Златен глобус“ и уште неколку помалку познати награди.

Во филмот е претставена парохиска католичка школа како тврдина на традицијата и мирот. Но, и самиот постер на филмот го најавува „триаголниот“ конфликт: помеѓу отец Флин – човек со слободно однесување за тој амбиент, конзервативната и строга директорка – сестра Елојзиус и колебливата наставничка по историја – сестра Џејмс.

Римокатоличката Црква веќе е доволно искомпромитирана со педофилските скандали. Како резултат на гнасните вести во минатите години, денес владее тренд да се верува дека свештениците се виновни додека не се докаже спротивното. Така, оние што се склони кон обопштување, отец Флин (во чие однесување може дури и да се забележат некои сомнителни знаци) – ќе го прогласат за измамник што се крие под авторитетот на чинот. Но, и оние што сакаат да го оправдаат – ќе најдат доволно аргументи во негова одбрана.

Драматургијата на филмот е таква, што насловот станува квинтесенција на содржината на филмот: тој почнува со разговор за сомневањето и завршува со признавање на сомневања, не докажувајќи ништо, но и не побивајќи… Тогаш, зошто ли е снимен филм кој грчевито развива некој вид крими-приказна, кога на крајот ниту се навестува разврска? Doubt истовремено покажува и амбиција во однос на гледачот: да го вовлече во сомневање. А, заплетот на филмот е задолжен да ни покаже дека работите не се одвиваат праволински, за да можеме лесно некого да оправдаме или да осудиме. Една поговорка вели: „Кој направил нешто лошо – еден грев, кој се сомнева – два.“